Αξίζει να σημειωθεί ότι προκρινόταν συνήθως ο αφανής και διακριτικός τρόπος συνεργασίας, για να μην προκαλούνται οι κάθε μορφής εντόπιοι αντίζηλοι και οι ξένοι δυνάστες. Όταν κάποτε πληροφορήθηκε ο Ιωάννης ότι ο Δημήτριος πήρε τον «ενφιέ πάλτον» (=φόρο καπνού) στο όνομά του, τον επέπληξε ότι «δεν ήτον καλόν» και τον συμβούλεψε γενικότερα: «πρόσεχε πάντοτε να παίρνη άλλος το όνομα εις όσα προς τους μεγάλους φαίνονται» (17322/13 της 22ας Νοεμβρίου 1815). Σε άλλη περίπτωση τον συμβούλευε να πάρει το φερμάνι για τον «πάλτο σκαγιών εις όνομα τούρκικον», ενώ για την περίπτωση του καπνού τον συμβούλευε: «το τεμεσούκι…ας είναι εις όνομα Ισμαήλ εφέντη», δηλ.

Τουλάχιστον ο Δημήτριος Περρούκας ασκούσε τα καθήκοντά του με πολλές δυσκολίες και ζούσε βίο λιτοδίαιτο και μονήρη. Οι πολλές ευθύνες του, το νεαρό της ηλικίας του, η ασυνεννοησία με τα αδέλφια του και κυρίως τα πολλά έξοδα που έκανε για τον χρηματισμό των άπληστων Τούρκων αξιωματούχων προς ταχύτερη και ευνοϊκότερη επίλυση των υποθέσεών του, μαζί με την έλλειψη επαρκών κεφαλαίων και χρηματικών πόρων, πολλές φορές τον οδήγησαν σε απελπισία και ψυχολογικό αδιέξοδο. Πολλά γράμματά του προς τον αδελφό του Ιωάννη είναι εκφράσεις αγωνιώδους οικονομικής απόγνωσης, γεμάτα από παράπονα και βαρείς χαρακτηρισμούς για αυτόν. Δεν υπάρχει επιστολή του Δημητρίου, στην οποία να μην περιγράφει κάποιο οικονομικής φύσεως πρόβλημα και να μην διατυπώνει απεγνωσμένες παρακλήσεις για τακτοποιήσεις λογαριασμών και αποστολές χρημάτων από τους δικούς του.

Σε άλλη επιστολή του της 26ης Νοεμβρίου 1816 (45375/1) εζήτησε από τους οικείους του είκοσι οκάδες τραχανά και περικλείοντας μια «μόστρα» (=δείγμα) νήματος, τους παρακάλεσε να στείλουν στην Αρκαδιά «μαξούς πεζόν» να τους φέρει 2 ½ οκάδες, «απαράλλακτον όμως ως εις την μόστραν», για τον κύκλο του «περιφανεστάτου αυθέντη». Στις 15 Δεκεμβρίου 1818 εζήτησε από τον Ιωάννη μερικές σταμνίτσες ελιές, για να τις δώσει στον Αβδουραχμάν μπέη, συγκεκριμένα 2-3 σταμνίτσες ελιές Αναπλίου και 3-4 σταμνίτσες από την Κορώνη ή τον Μυστρά, με την παράκληση να τα στείλουν «με το πρώτο ινκόντρο» και να μην τα καθυστερήσουν «σαν το βαμπάκι» (45385/25).

γροσίων προς 15%, για να τα δώσει ως δάνειο σε κάποιον Δημήτριο, γραμματικό του Τζιδάρμπεη εφέντη, που τα είχε ανάγκη (45338 της 23ης Ιουνίου 1815). Στις 25 Ιουνίου 1815 ο θείος του Σωτήριος του έγραψε για μια άλλου είδους ιδιωτική υπόθεση. Έμαθε ότι πέθανε ένας Αργίτης, ονόματι Αναγνώστης Φικιώτης. Ζητούσε, λοιπόν, από τον Δημήτριο, αν αναμειγνυόταν στην υπόθεση και εύρισκε χρήματα του θανόντος, να κρατήσει για λογαριασμό του 190 γρόσια, ποσό που του χρωστούσε ο θανών με έγγραφη ομολογία (45465). Σε επόμενο γράμμα τού έγραψε για το ίδιο ζήτημα, αυτή τη φορά όμως διευκρίνιζε ότι τα γρόσια ήσαν μόνο 150 (επομένως στο πρώτο γράμμα του ίσως είχε συνυπολογίσει και τους οφειλόμενους τόκους) και ότι τα ζητούμενα γρόσια δεν χρωστούσε στον Σωτήριο ο ίδιος ο θανών, αλλά ο πατέρας του θανόντος (17320/18 της 23ης Ιουλίου 1815)! Παρόμοια ήταν και η υπόθεση του Αγγέλη, δούλου του Αγίου Δέρκων από το Κάτω Μπέλεσι, που την εποχή του Βελή πασιά φεύγοντας με το ορδί του άφησε «αμανάτι» στον παπα Αναστάση 100 γρόσια.

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1815 (45347) ο ίδιος του έστειλε 100 οκάδες βούτυρο σε τέσσερα τουλουμάκια των 25 οκ., για να δοθούν εξ ημισείας στον Πατριάρχη[26] και στον Άγιο Δέρκων, ενώ ο Θεόδωρος Βλάσης στα τέλη του 1816 τον παρακάλεσε να εγχειρίση σε άδηλο πρόσωπο ένα «τζουβάλι τυρί» (45620). Στις 7 Ιουλίου 1817 (17339/3), ο πατέρας του τού έστειλε σε δύο σακούλες νήμα οκάδες 4. Στις 28 Ιουνίου 1818 ο Δημήτριος Κριεζής με εντολή του Ιωάννη του έστειλε 19 «τουλούμια» με μέλι και βούτυρο (17350/8 και 45385/10 της 29ης Ιουνίου 1818).

1814). Επίσης, εκ μέρους του αδελφού του Ζαχαρία ζητούσε επιμάνικα, επιγονάτιο και ωμοφόριο (17318/10 της 10ης Μαρτίου 1815). Και σε άλλη επιστολή του περιέκλειε ο Χριστόδουλος σημείωση με παραγγελίες (45336 της 17ης Μαΐου 1815). Στις 25 Ιουνίου 1815 (17320/6) του ζητούσε «εν ψοφάκιον σιγκιαπί» (=πολύτιμο δέρμα από αρνί που γεννήθηκε ψόφιο) για ένα «καλπάκι», «πέντε μπράτσα ρούχον εγγλέζικον δια μπενίσι» και μερικά γουναρικά για τον αδελφό του άγιο Κορίνθου.

Αφού τον ταλαιπώρησε κωλυσιεργώντας, αφού του «έλυωσε τα άντερα έξι μήνας πηγαινοφέρνοντάς με ωσάν τον χαμάλη, σήμερον και αύριον», όπως γράφει, τον εξανάγκασε να αλλάξει τις δύο ομολογίες σε άλλα ονόματα υπό την εγγύησή του. Η διαδικασία αυτή έγινε με ζημία του Δημητρίου γύρω στα 5. 000 γρόσια! Το σπουδαίο είναι ότι ο Ιζέτ μπέης δεν ήθελε να εξοφλήσει το χρέος, επειδή ήλπιζε ότι θα του χαριζόταν λόγω των τόσων εκδουλεύσεων που είχε κάνει στον Ιωάννη και στο σπίτι των Περρουκαίων! Άξια αναφοράς είναι η επισήμανση του Δημητρίου προς τον Ιωάννη να μη μιλήσει πουθενά για το γεγονός αυτό ούτε καν στον πενθερό του, γιατί, αν το μάθει ο Ιζέτ μπέης, «βλαπτόμεθα θανάσιμα» (45385/16).

Στις 17 Φεβρ. 1817 ο Σωτήριος έγραφε στον Δημήτριο ότι τα εξαδέλφια του τον προσκυνούν και τον παρακαλούν «αν εύρης τίποτες βιβλία οπού γνωρίζεις που τους χρειάζονται», να τα ψωνίσει και να τους τα στείλει (45469), ενώ στις 19 Μαΐου 1819 ο ίδιος του έγραψε να ψάξει για κάποια νέα Λεξικά που βγήκαν και είναι χρήσιμα στον γιο του Αποστόλη (17361/33). ΙΧ. Φαίνεται ότι ο Δημήτριος έκανε και άλλου είδους εξυπηρετήσεις, ανθρωπιστικού χαρακτήρα, που δεν ήσαν ίσως άμοιρες και κάποιας υστεροβουλίας. Έτσι, γνωρίζουμε ότι εδανείστηκε το ποσό των 6 χιλ.

Είναι εντυπωσιακή η αναζήτηση κάθε λογής νεοεκδιδόμενων βιβλίων, με έργα τόσο της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας, όσο και των μεγάλων Διαφωτιστών. Έτσι, στις 27 Σεπτεμβρίου 1815 (45347) ο γαμβρός του Χριστόδουλος Σεβαστός, σπουδαγμένος στην Ιταλία γιατρός του Άργους, τον επιφόρτιζε να ζητήσει από τον Κυζίκου[27] και ν’ αποστείλει στον Κορίνθου τους προτυπωθέντες τόμους της «Νέας Κιβωτού», [28] καθώς και γι’ αυτόν τον ίδιο ορισμένα βιβλία. Στις 3 Ιουνίου 1816 αναφορικά με τα βιβλία που εζήτησε, τον προέτρεπε να γράψει στη Βιέννη, για να τους έλθουν εφθηνότερα (45337), ωστόσο στις 2 Δεκεμβρίου 1816 του παραπονιόταν ότι δεν τα είχε λάβει (17333/11). Ο αδελφός του Χαραλάμπης στις 2 Ιανουαρίου 1816 ζήτησε να του στείλει «τον Παυσανία εις το φραντζέζικον» (17324/1), στις 16 Φεβρουαρίου 1816 (έγγρ.

Από όλες τις παραγγελίες που έλαβε ο Δημήτριος αξίζει να απομονώσουμε και να μνημονεύσουμε χωριστά αυτές που αφορούσαν σε αποστολή βιβλίων, ώστε να φανεί η πρόοδος που συντελέστηκε στην παιδεία των υπόδουλων Ελλήνων, τουλάχιστον στα μέλη της προυχοντικής τάξης κατά τα τελευταία προ-επαναστατικά χρόνια.

Σε επιστολή της 18ης Ιουλίου 1814 (17305), αφού του υπενθύμιζε την αποστολή 3-4 τσιμπουκιών με «οϊντισμένους ιμαμέδες», του έστειλε δύο πέτρες συνθετικές, για να γράψει τα ονόματα Γεώργιος Περρούκας και Αποστόλης Περρούκας, καθώς και δύο δακτυλίδια και μία «βεργέτα», για να τα χαλάσει και να κάνη δύο καινούρια δακτυλίδια, στα οποία να δέση τις πέτρες, για να τα φορούν τα παιδιά του «ότες να έλθουν εις την ηλικίαν τους», δηλ.

Ελένη Μαχαίρα, Η νεολαία της 4ης Αυγούστου. Φωτογραφές λέμους εναντίον άλλων χωρών (χωρίς αυτομάτως να σημαίνει Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ

όταν ενηλικιωθούν. Επίσης, με άλλη επιστολή τού ζήτησε διάφορα υφάσματα ή άλλα είδη, με άγνωστες σε μας ονομασίες («ταμχανά», «περμπάφι», «παντερή»), για να τα δώσει σε διάφορους ή να κάνη «αντερί» και «τσουμπέ» της κόρης του Ελενίτσας (45455 της 17ης Αυγ. 1814). Φαίνεται, όμως, ότι ο Δημήτριος δεν ήταν τόσο πρόθυμος να εξυπηρετήσει τον θείο του είτε λόγω πολλών άλλων απασχολήσεων ή ίσως και λόγω οικονομικής αδυναμίας.

Κυκλοφοριακό χάος - Χανιώτικα Νέα Καλαμάτα: Κατά λάθος πυροβόλησε και τραυμάτισε τον 43χρονο δωρεάν γευμάτων στα σχολεία, η μεταφορά των ελιών ειναι

17324/23) του έστειλε «πούσουλα» (=κατάσταση) με βιβλία στη γαλλική, ενώ από επιστολή του της 19ης Μαΐου 1819 πληροφορούμεθα ότι ο Δημήτριος του είχε στείλει, ασφαλώς κατόπιν αιτήσεώς του, τα βιβλία του «Αναχάρσιδος», του Μοντεσκιέ και του Μιραμπό, χωρίς να αναφέρονται λεπτομέρειες (17361/24). [29] Εξάλλου, στις 27 Ιουλίου 1816 ο εξάδελφός του Γεώργιος, γιος του Σωτηρίου, του εζήτησε έναν «Ηρωδιανό» «της καλλίστης εκδόσεως», [30] καθώς και τον γεωγράφο «Παυσανία», που τυπώθηκε «μετεφρασμένος εις την καθ’ ημάς τετριμμένην διάλεκτον παρά του Κοραή» (45372/4).

Από τη σωζόμενη αλληλογραφία, λοιπόν, προκύπτει ότι ο Δημήτριος δεν μετέβη στην Πόλη εξαρχής ως επίσημος «βεκίλης του Μορέως», αλλά ως βεκίλης της πόλης και της επαρχίας Άργους. [10] Επίσημος «βεκίλης του Μορέως διορίστηκε» κατά τις αρχές του έτους 1817 και μάλιστα εν απουσία του, δηλ. εν όσω βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη. [11] Εξάλλου, μέχρι σήμερα γινόταν δεκτό ότι ο Δημήτριος απεστάλη ως βεκίλης στην Κωνσταντινούπολη το έτος 1812, [12] ενώ από τα έγγραφα αποδεικνύεται ότι αυτό έγινε ένα χρόνο αργότερα, γιατί είναι πλέον ή βέβαιο ότι κατά το έτος 1812 και τους πρώτους μήνες του 1813 ο Δημήτριος βρισκόταν ακόμη στην Ελλάδα. [13] Δεν διαθέτουμε πληροφορίες για την άφιξη και τις πρώτες ημέρες διαμονής του Δημητρίου στη Βασιλεύουσα.

ιστορίας εκπαίδευσης Π Ρ Α Κ Τ Ι Κ Α φοίτηση ήταν εντελώς δωρεάν και διαρκούσε λιγότερο από δύο μήνες. «Ως ο Αισχύλος και ο Ηρόδοτος, ούτω και ο Πίνδαρος κατανυκτικώ

FrequencyDictionaries/small_el.txt at master - GitHub εναντίον. κοινό. λέξη. πρόσωπο. πότε. τρίτη. ένωση. δύσκολο. είδοσ. εκείνο. επιτυχία. ηλικία. καμιά. πηγή. πληροφορίεσ. συγκεκριμένα. σύνολο.

Άρθρα – ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΌψεις καθημερινότητας στην ιδιωτική ζωή του Βεκίλη Δημητρίου Περρούκα στην Κωνσταντινούπολη (1813-1821) – Ηλίας Γιαννικόπουλος | Πρακτικά του Θ’ Διεθνούς Συνέδριου Πελοποννησιακών Σπουδών – Ναύπλιο 30 Οκτωβρίου – 2 Νοεμβρίου 2015. Εταιρεία Πελοποννησιακών Σπουδών, τόμος Γ’, Αθήνα, 2021. Ι. Μία από τις επιφανέστερες οικογένειες της Πελοποννήσου κατά τη διάρκεια της Β’ Τουρκοκρατίας ήταν η αρχοντική οικογένεια Περρούκα του Άργους. [1] Κατά τις παραμονές της Επαναστάσεως βρισκόταν σε μεγάλη ακμή ο κλάδος του Νικολάου Περρούκα, προεστού της πόλης και της επαρχίας.

Greek History | PDF - Scribd πόλεμο, καθώς λέει και ο Ηρόδοτος ) για να αποσπαστούν από τους Όταν οι Αθηναίοι πολέμησαν στην μάχη του Μαραθώνος εναντίον των Περσών, και ο